De Betovering van Beijing's Zhengyici Theater en de Culturele Activiteiten
De charme van Peking Opera en culturele activiteiten in het Zhengyici Theater in Beijing
Mijn eerste bezoek aan het Zhengyici Theater
Die middag wilde ik eigenlijk alleen maar een paar schoenen kopen in Wangfujing, maar de navigatie leidde me een rustige hutong in. Van een afstand hoorde ik al het "deng deng qiang" van de tamboerijnen, alsof iemand in de lucht mijn hartslag aan het slaan was. Ik volgde het geluid en toen ik omhoog keek, zag ik de vijf oude houten karakters "正乙祠戏楼" met gouden letters, bescheiden op de grijze bakstenen muur gehangen, de deur stond maar op een kiertje, alsof het daar expres verborgen was.
Toen ik binnenkwam, kwam ik eerst in een smalle gang, het licht was gedimd en de stenen vloer was een beetje ruw, maar voelde fris aan. Verderop leek het theater ineens een oud Beijing te zijn dat openklapte: drie zijden met galerijen, fijne houten leuningen, zwarte, gelakte pilaren en een plafond met een patroon van vervaagde wolken. Ik vergat onmiddellijk het kopen van schoenen, en alleen maar één gedachte bleef in mijn hoofd: “Hier moet je absoluut foto's maken.”
Die dag stond “Sancha Kou” op het programma, en toen de acteurs het podium opkwamen, was ik gewoon sprakeloos—Peking Opera kan echt in het donker gespeeld worden, zelfs overdag: twee mensen vochten op het podium in het donker, maar hun ogen straalden als gloeilampen, één van hen maakte een salto recht naar de rand van het podium, en de lucht die zijn mouwen opblies sloeg me in het gezicht. Een opa naast me keek en filme met zijn telefoon, fluisterend tegen zijn kleinzoon: “Dit noemen we ‘tanzi gong’, twintig jaar oefenen om dit zo stabiel te doen.” Op dat moment begreep ik ineens, Peking Opera is niet 'oud', het is 'levend', levend in de kleine stem van de zanger en ook in het licht in de ogen van de oude man.
Tussen de bedrijven door ging ik naar de achterkant, en door het bamboelaken gluurde ik: de acteurs schopten hun dikke laarzen uit, namen een grote slok uit hun thermosfles en gebruikten een tissue om hun hoofddeksels af te nemen, terwijl de glinsterende haaraccessoires met een “holle” belandden in een aluminium lunchbox, als een mini meteorenregen. Blijkbaar moet de "ster" backstage ook eerst wat water drinken en dan hun make-up afhalen, net als ik na een nachtje doorhalen voor een presentatie een cola naar binnen gooi, wat het ineens zo herkenbaar maakte.
Na de voorstelling ging het publiek snel uiteen, en het theater werd zo stil dat je het hout kon horen ademen. Ik liep naar de zijtrap en ontdekte een deur in de hoek van de tweede verdieping, toen ik binnen ging vond ik een mini-tentoonstelling, met daarachter oude vinylplaten, geborduurde doeken, en een programmaboekje uit 1956 met de ticketprijs van 0,25 yuan. De beveiligingsman zag me daar staan kijken en zei: “Volgende zaterdag is er een speciale voorstelling met uitleg, 50 yuan, kom je?” Ik scande meteen de QR-code en noteerde “volgende zaterdag” in mijn agenda, zelfs enthousiaster dan tijdens een vergadering met de baas.
Hoe haal je het meeste uit je ticket? Hier zijn mijn tips
| Activiteit | Mijn ervaringen | Tip in één zin |
|---|---|---|
| Ticket kopen | Bij mijn eerste bezoek waren er alleen maar plekken achteraan, met een beperkte zicht door de pilaren | Reserveer van tevoren via de "Zhengyici Theater" WeChat, eerste rij op de tweede verdieping biedt het beste uitzicht zonder dat je gezicht in de weg zit bij het fotograferen |
| Tijd | Om 14:30 een voorstelling in het weekend, we konden daarna nog de nachtmarkt in Wangfujing verkennen | Kom 30 minuten van tevoren, bekijk oude foto’s in de lobby, je kunt niet meer naar binnen na de start |
| Kleding | Ik droeg sneakers en jeans, en voelde me tussen allemaal Qipao-dames alsof ik een pakketje bezorgde | Je hoeft geen traditionele kleren aan, maar donkere en effen kleuren passen beter bij de houten decoraties voor foto's |
| Fotografie | Ik wilde een foto zonder mensen, maar bleef na de voorstelling te lang hangen en werd door beveiliging aangespoord om te vertrekken | Maak foto's tijdens de pauze van bovenaf, of 15 minuten voor de voorstelling als het rustig is, voor een totaalbeeld van het plafond en de leuningen |
| Uitleg | Bij mijn tweede bezoek kreeg ik een gratis uitleg en leerde ik dat het plafond een “gelaagd” geluidstructuur heeft | Volg de WeChat-pagina voor activiteiten; de eerste zaterdag van de maand is er gratis uitleg, meepakken is winst! |
Verborgen geheimen die ik heb uitgeprobeerd
-
“1 yuan voor een kostuumverhuur”
Bij het kleine loket bij de uitgang kun je kostuums huren voor foto's, scan de QR-code en betaal een borg van 1 yuan voor 10 minuten, alleen waterdichte haaraccessoires worden verleend om allergieën te voorkomen, draag zelf geen echte antieke. -
“Acteur entrée foto”
Als de voorstelling eindigt, haast je niet om te vertrekken, de kleine trap aan de westzijde is de route die acteurs nemen om te vertrekken, vraag netjes “mag ik een foto met je maken”, 90% zal ja zeggen, mijn foto met de “martial artists” is daar genomen, het voelt veel gelaagder dan vanaf de normale kijkerstoelen. -
“Handgefilterde thee” in plaats van drankjes
In het theater is het niet toegestaan om melkthee mee te nemen, maar op de tweede verdieping is er een kleine theebar die 18 yuan voor een handgefilterde Oolong aanbiedt, met een emaille beker met "Zhengyici" in het rood erop; de beker mag je mee naar huis nemen, veel goedkoper dan een Starbucks-mok en ook beperkt verkrijgbaar. -
“0 yuan om te kijken bij de repetitie”
Voeg de WeChat-contacten van het personeel toe, en soms als ze publiek missen voor een repetitie, plaatsen ze dit op hun momenten; om 10:00 uur kan je zien hoe acteurs in gewone kleren hun posities innemen. Ik ben één keer gaan kijken naar “Yuyuan Jingmeng”, toen droeg Du Liniang een hoodie en zong “de originele kleur van mooie bloemen”, dat contrast was geweldig.
Samengevat in één zin
Als je alleen maar door de winkelcentra in Wangfujing slentert, is het als naar Chongqing gaan zonder hotpot te eten; steek twee uur in het Zhengyici Theater, kijk naar een levendige Peking Opera en neem een foto van “ik en de ster”, dan zal Beijing echt in je geheugen blijven hangen.
Aanbevolen in dezelfde stad
