สำรวจเสน่ห์และกิจกรรมทางวัฒนธรรมที่โรงละครเจิ้งอี้ซื่อในปักกิ่ง

สำรวจเสน่ห์ของเป่ยจิงในโรงละครเจิงยี่ซื่อและกิจกรรมวัฒนธรรม

ครั้งแรกที่ฉันไปโรงละครเจิงยี่ซื่อ

บ่ายวันนั้นฉันตั้งใจจะไปซื้อรองเท้าที่หวังฟู่จิง แต่แล้วแผนที่ไปวกเข้าซอยเล็กๆ ที่เงียบสงบ ฟังจากไกลๆ ได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งของกลอง เหมือนมีคนเคาะเสียงหัวใจในอากาศ ฉันตามเสียงเดินไป พอเงยหน้าขึ้นเห็นป้ายไม้เก่า “โรงละครเจิงยี่ซื่อ” ตัวหนังสือสีทองบนพื้นดำแขวนอยู่บนกำแพงอิฐสีเทา ด้านหน้ามีช่องเล็กๆ เหมือน故意ซ่อนเร้น

เปิดประตูเข้าไป พบกับทางเดินแคบๆ แสงไฟสลัวๆ บนพื้นปูด้วยอิฐสีเขียวที่เหยียบแล้วรู้สึกกดดันแต่มันก็มีกลิ่นอายของความชื้นและเย็นสบาย เมื่อเข้าไปลึกกว่านั้น ทั้งโรงละครเหมือนกับเบจิงเก่าแก่ที่ถูกพับเก็บไว้และบัดนี้ได้ถูกคลี่ออก: ระเบียงสามด้าน ราวไม้ละเอียด เสาหมดดำ และเพดานที่ตกแต่งด้วยลวดลายเมฆที่ซีดจาง ฉันลืมเรื่องการซื้อรองเท้าไปเลย มีแต่ความคิดว่า “ที่นี่ต้องถ่ายรูปดีแน่ๆ”

ในวันนั้นมีการแสดง “สามซอย” พอผู้แสดงปรากฏตัว ฉันก็อึ้งไปเลย — ที่แท้การแสดงงิ้วในที่มืดก็สามารถทำได้ในตอนกลางวัน: ผู้ชายนสองคนที่อยู่บนเวทีต่อสู้กันในความมืด แต่ดวงตาของพวกเขากลับส่องสว่างเหมือนหลอดไฟ คนหนึ่งทำท่าพลิกตัวแล้วเกือบตกขอบเวที ที่ใกล้ๆ ตัวฉันเพียงหนึ่งเมตร เสื้อผ้าของเขาโชยลมมาตบหน้า ฉันเห็นคุณลุงข้างๆ นั่งดูและใช้โทรศัพท์บันทึกเสียงเบาๆ กับหลานว่า “นี่คือ ‘ทักษะพรม’ ต้องฝึกฝนมาสองสิบปีถึงจะทำได้ขนาดนี้” ตอนนั้นฉันเข้าใจแล้วว่า งิ้วไม่ใช่เป็นเพียง “โบราณ” แต่มัน “มีชีวิต” มันมีชีวิตในเสียงไพเราะและในแสงสว่างของคุณลุงด้วย

ช่วงพักสิบ นาที ฉันเดินไปที่ประตูหลังเวที มองผ่านผ้าม่านไผ่: นักแสดงถอดรองเท้าบูทสูงแล้วดื่มน้ำที่ในแก้วเก็บอุณหภูมิ จากนั้นเขาก็เอาทิชชู่รองที่ขมับเพื่อล้างหน้ากาก น้ำคริสตัลตกลงในกล่องอลูมิเนียมเหมือนกับมีฝนดาวตกขนาดเล็กตกลงมา ที่แท้ “นักแสดง” ลงจากเวทีก็ต้องดื่มน้ำและล้างหน้า เหมือนกับที่ฉันนั่งดึกๆ เขียน PPT แล้วดื่มโค้ก ก็รู้สึกคุ้นเคยทันที

หลังการแสดงจบลง ผู้คนทยอยกันออกไปอย่างรวดเร็ว โรงละครกลายเป็นเงียบมากจนได้ยินเสียงไม้หายใจ ฉันไปเดินที่บันไดด้านข้าง พบว่าโค้งชั้นสองมีประตูเล็กๆ เลื่อนเข้าไปจะพบกับ นิทรรศการขนาดมินิ ตู้กระจกมีแผ่นเสียงเก่านับสิบ เสื้อผ้าตกแต่งพื้นหลัง และยังมีใบการแสดงจากปี 1956 ที่ราคาบัตรเพียง 0.25 หยวน ยามรักษาความปลอดภัยเห็นฉันโน้มตัวไปดูจึงพูดว่า “เสาร์หน้ามีการแสดง + การบรรยาย 50 หยวน มาไหม?” ฉันก็เลยสแกนคิวอาร์โค้ดและ จดเสาร์หน้าลงในปฏิทิน ทำให้รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าการประชุมกับผู้จัดการซะอีก

จะทำอย่างไรให้คุ้มค่าตั๋ว? ฉันมีประสบการณ์สองครั้งมาแบ่งปัน

ไข่มุกซ่อนเร้น ฉันลองมาแล้วจึงกล้าแนะนำ

1. “เช่าชุดการแสดง 1 หยวน”
   ที่เคาน์เตอร์เล็กๆ มีชุดการแสดงให้เช่าเพื่อถ่ายรูป สแกนจ่ายเงิน 1 หยวนเป็นค่าประกัน ใส่ได้ 10 นาที ทิชชู่ที่ให้จะเป็น “หมวกคริสตัล” เพื่อเลี่ยงอาการแพ้ อย่าใส่ของจริงนะ

2. “ทางเข้าผู้แสดง” ถ่ายรูป
   หลังการแสดงอย่าเพิ่งรีบเดินกลับ บันไดเล็กทางทิศตะวันตก เป็นทางที่นักแสดงต้องออก อย่าลืมถามสุภาพว่า “ขอถ่ายรูปได้ไหม” 90% จะอนุญาต ฉันถ่ายรูปกับ “วูเซิง” ที่นี่ มันมีเรื่องราวมากกว่าถ่ายที่ด้านหน้าของที่นั่งผู้ชม

3. “ชาศิลา” เป็นทางเลือกเครื่องดื่ม
   ในโรงละครไม่อนุญาตเครื่องดื่มนม แต่ชั้นสองมีบาร์ชาขายน้ำชา อู่หลง 18 หยวน/แก้ว พร้อมแก้วเซรามิกที่พิมพ์ “เจิงยี่ซื่อ” เลขสีแดง ถ้ามาถึงก็สามารถนำกลับบ้านได้ ถูกกว่าถ้วยใน Starbucks และยังเป็นของที่ระลึกอีกด้วย

4. “ดูการซ้อม 0 หยวน”
   แอด WeChat พนักงานไว้ครั้งบางโอกาสมีการซ้อมขาดผู้ชมจะลงในโซเชียลมีเดีย 10 โมงเช้า ไปได้เห็นนักแสดงในชุดธรรมดาที่เดินเฉพาะจุด ฉันเคยเจอ “สวนสวย” ได้ยินดูลี่หนานแต่งชุดฮู้ดร้องเพลง “เดิมทีดอกไม้ชมพูและม่วงเบ่งบาน” ความแตกต่างเนื้อร้องดุเด็ดเผ็ดมันมาก

สรุปในหนึ่งประโยค

ถ้าคุณไปหวังฟู่จิงแค่เดินตลาด ก็เหมือนมาเฉิงชิงแล้วไม่ได้หาทานหม้อไฟ; ใช้เวลาสองชั่วโมงไปที่เจิงยี่ซื่อ ดูการแสดงงิ้วที่มีชีวิตชีวา แล้วกลับบ้านด้วยภาพที่มีฉันกับนักแสดง เบจิง才算是真正落到你的记忆里